Wil

Wat is wil?

Wat is wil eigenlijk? Ik stel iets voorop en ik streef ernaar om dit te realiseren, dit is grosso modo wil.
Het roept volgend beeld (1) bij mij op:

Twee volledig identieke auto's (na elkaar van de band gerold). Beide wagens worden verkocht, dit aan twee verschillende eigenaars. De ene persoon doet er grote reizen mee, de andere "draait rond de kerktoren" (blijft nagenoeg altijd in de onmiddelijke omgeving).
Twee dezelfde auto's, maar een compleet andere bestemming.
Analoog bij computers: twee identieke pc's (identieke hardware) kunnen totaal verschillende zaken doen (totaal andere software).

Meteen komt in mij op:

Onze wil,
de stuurknuppel
van onze hardware.

Even op het beeld van "de stuurknuppel" doorgaan. Onze wil blijkt een (vrij) slechte stuurknuppel te zijn, want tussen het commando (het sturen) en de uitvoering ervan, zit tijd, soms heel veel tijd (2). Dit komt doordat wij mensen niet op één lijn zitten *; daar kunnen disharmonieën (waaronder ziektes) tussen zitten.

Vrijheid - verantwoordlijkheid

Een ander belangrijk iets dat bij sturen (de stuurknuppel) komt kijken is "het duo" vrijheid - verantwoordlijkheid. Vrijheid doet me (in deze context) denken aan "lila", het Hindoeïstische beeld dat het goddelijke spel weergeeft; hierbij aansluitend een citaat van Hein Stufkens *

(letterlijke tekst op te zoeken)
God is eerder een danser dan een boetseerder (3).

Ieder mens is vrij. Vrijheid van handelen sluit echter ook verantwoordelijkheid in (4).

Innerlijk verlangen

Bij wil komt altijd een doelstelling te pas, we stellen iets voorop. Dit voorop stellen vertrekt vanuit een innerlijk verlangen. En dit innerlijk verlangen op zijn beurt gaat terug op een diep gevoel naar "het goed hebben", naar vreugde, vrede en goedheid. Ik vermoed dat het in feite terug gaat tot een -meestal zeer vaag- herkennen van ons Ware Zijn. Onbewust herkennen we dit, en stellen dit niveau van bewustzijn - onbewust - als streefdoel voorop.
Tot daar is nog alles in orde, maar dan keren we terug, terug vanuit dit heel diep verlangen naar de oppervlakte. Hierbij doen we een poging om "dit heel diep verlangen" concreet in te vullen. Hoe vullen we dit diepe verlangen concreet in? Of nog concreter: hoe vul ik dit in? Ik. Wat versta ik onder "ik"? Hoe heb ik het begrip "ik" ingevuld (5)?

Wanneer ik dit "ik" vanuit mijn hogere wezen invul dan zit ik in de beurt van

"Niet mijn wil, maar uw wil geschiedde" (6).

Maar al te vaak gebeurd is dat wij "ik" vanuit ons ego invullen; ik als mijn kleine ik. Vanuit dit kleine ik - ons ego - leggen we onze streefdoelen vast, en hierop zetten we dan onze wil.


Ondermeer het zogenaamde "positief denken" vertrekt heel vaak vanuit het kleine ik. Persoonlijk was ik er begin de jaren '90 van overtuigd dat wanneer iedereen aan "positief denken" zou doen, wat nagenoeg altijd vertrekt vanuit de wil, de wereld het zwaar te verduren zou krijgen (7). Waar staan we vandaag (midden het eerste decennium van de 21ste eeuw)? De term "positief denken" was een modeverschijnsel en is zowat voorbij, maar kijk wat er gebeurd: er wordt vrij sterk vanuit de wil gewerkt, en het streefdoel - de opdracht die de wil meekrijgt - komt heel vaak vanuit pure ego (mijn kleine ik). Het is dan ook helemaal niet te verwonderen dat we in zo een harde tijd leven. Mijn wil is in deze tijd zowat tot keizer gekroond. Of nog anders gezegd: miljoenen kleine ikjes hebben zichzelf tot keizer gekroond. Dit brengt uiteraard een versnelling van het verval met zich mee, en dit is dan weer volgens de evolutie van de tijd. In de Apocalyps * staat een passage in de zin van:

Indien in die tijd [de tijd waarin we nu leven] de tijd niet versneld zou worden, zou het voor de mensen ondraaglijk worden. (8)

Kort samengevat: de wil kan een goed instrument zijn, maar dan moeten we wel af en toe stilstaan bij de vraag: "instrument waarvan?", van ons kleine of van ons grote ik?